Eneko Sagardoy: “Isolamenduak errealitatea asko desitxuratzera eraman zaitzake”

Saioa Baleztena

Jon Garaño eta Aitor Arregik zuzendutako ‘Handia’ filmean Joaquin gorpuzteagatik aktore berri onenaren Goya saria irabazi zuen Eneko Sagardoyek (Durango, 1994), langabezia kobratzen ari zela. Kamerak eta klaketak alde batera utzi eta GIZADIBERRIren orrietara ekarri dugu gizarte gaiez mintzatzera.

Nola ikusten dituzu Euskal Erkidegoko Gizarte Zerbitzuak?

Batzuk baino ez ditut ezagutu hurbiletik. Uste dut ongizate integral baterako hil ala biziko zerbitzuak direla. Izan ditudan esperientziak onak izan dira…

Baduzu erabiltzaileren bat familian edo lagunen artean?

Nire aitak ezgaitasun fisikoa dauka eta burokrazia ikaragarria den arren, babestuta sentitu izan gara. Dena den, kasu bakoitza desberdina dela ere badakit. Izandako lan bizitzak eragin handia du, geldituko zaizun pentsioa definitzerako orduan…

Bakardadea omen da XXI. mendeku epidemia. Sekula sentitu izan zara bakarrik?

Zorionekoa sentitzen naiz, lagunartean, familian edo lanean beti izan dudalako norbait alboan. Dena den, jendez inguratuta egon arren bakarrik ere sentitu izan naiz eta ez da batere ondo pasatzen. Isolamenduak errealitatea asko desitxuratzera eraman zaitzake...

Aktore berri onenaren Goya irabazi duzu langabezia kobratzen ari zinela. Zein da kulturak gurean duen arazorik erraldoiena?

Funtsean, esango nuke, galtzen ari garela komunitate gisa bizi, lan egin edo sortzeko ohitura. Kontzientzia falta apur bat sumatzen dut, onura kolektiborako egin ditzakegun hausnarketei dagokienez. Ez gara entzuten.

Nahikoa inbertitzen da kulturan?

Beti daude gabeziak. Dena den, lan eta lan ibili naiz eta hori proiektu handiak aurrera ateratzeko egin den inbertsioari esker da neurri batean. Baina, aktoreon gehiengoa ezin da ofiziora dedikatuz bizi.

Herritarrek zein paper dute honetan?

Kontzientziazio lana ezinbestekoa da. Aktoreok lana oso modu prekarioan, askotan, egin behar dugulako eta diru-laguntza falta sumatzen dugulako kexatzen garen bitartean, publikoa kexatzen da sarreren neurriez eta uste gu kristoren pare bizi garela. Orokortzen ari naiz, baina bada zerbait eztabaidatu beharrekoa…

Nolakoa litzateke zure ustez, gizarte hobe, justu eta parekatuago bat lortzeko pelikularen gidoia?

Talde baztertuetako gidoilariek idatzi beharko lukete hari nagusia.

Zeinek zuzenduko luke pelikula?

Zapaldua sentitu izan den norbaitek, eta minetik urruti, askatasunetik eta maitasunetik idatzi beharko luke.

Eta nolakoa izan beharko luke aktore taldeak?

Inoiz baino anitzagoa, zentzu guztietan. Hizkuntza, sexu, erlijio, identitate eta gainerakoei begiratuta.